Özet

Osmanlının Rumeli’yi kaybetme sürecinden günümüze uzanan süreçte gerçekleşen Rumeli-anayurt istikametli Türk göçü, insanlık tarihi ile yaşıt olan göç tarihinde önemli bir yere sahiptir. Beş asra yakın Türk toprağı olan bir coğrafyayı terk etmenin güçlüğü, göç sırasında yaşanan fecaat, her göçmenin kaderi olan zorlu uyum süreci gibi etkenlerin dramatik ve trajik bir içerik kazandırdığı Rumeli göçleri, bu yönüyle Türk edebiyatının da ilgi dairesine girmiştir. Göçün etkilediği yaşamlara temas ederek insana ulaşma yönünde gösterilen gayretler, nihayetinde Rumeli’den anavatana göç konulu bir edebiyat oluşturmuştur. İsmail Gümüş, bu sahaya temel izleği Rumeli göçü olan hikâyeleri ile katılır. Rumeli göçüne ailesinin hikâyesi ile iştiraki, ajitasyona kaçmamak şartıyla değindiği göç hadisesini samimi ve yoğun bir içerikte sunabilmesi, öğretmen, ressam ve heykeltıraş kimliklerinin özümsendiği bir yapıda oluşan yazarlığı, onu göç konulu Türk edebiyatında dikkat çekici bir yere yerleştiren belli başlı etkenlerdir.